Nadenkertjes

Ik ben ontzettend toe aan een balansdag. Nee, niet zo’n dieet-balansdag waarop je even mindert omdat je de dag ervoor hebt “gemeerderd”. Nee, gewoon een levens-balansdag. In deze tijd worden geconfronteerd met zoveel woorden, meningen en debatten. De een is voor, de ander tegen. De een wil meer vrijheid, de ander hoopt op een Lockdown om het toch echt eens effect te laten hebben. De een is homofoob, de ander homo-ook (als dat tenminste een woord is). De een denkt in de kleuren van de regenboog, de ander alleen in zwart-wit. Ja, ik ben ontzettend toe aan een balans dag! Een dag waarop je even geen posts leest van mensen die in een antivax-tunnel zitten, terwijl ik van dichtbij zie en hoor wat een Corona besmetting langdurig effect op een mensenleven kan hebben. Wat wordt er aan alle kanten soms een onzin uitgekraamd. Oe, wat kan ik mij daar aan ergeren en mij boos over maken en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Een balansdag – gewoon 1 dagje even helemaal niks over politiek, niks ...

Op deze vrije zondagmorgen zijn er een paar dingen die mij bezig houden. Mooie gelegenheid om er over na te denken en er een blog over te schrijven.                                 In een van de korpsen waar wij tot op heden hebben mogen werken, was er iemand die aangaf dat zij het gevoel had op “de reservebank” te zitten. Het mooie in het Leger des Heils is dat niemand op de reservebank hoeft te zitten! O ja we hebben het systeem van een aanstelling hebben en ergens verantwoordelijk voor te zijn, maar juist breder in het korps (of in deze huidige tijd beter omschreven als: op onze locaties) binnen de missie van het Leger des Heils hoeft niemand op de reservebank te zitten, tenzij men daar zelf voor kiest!  Er is voor elk wat wils. Je kunt je inzetten, deelnemen aan diverse zaken, de gebedsgroep, de bijbelgespreksgroep (zowe...

 Zomaar een zinnetje uit een van de reclamespotjes op televisie. Je hebt het misschien ook wel eens gezien. Een reclame van een beveiligingsbedrijf. Er is blijkbaar ingebroken bij de buren. De inbrekers zijn via de tuin gekomen. De reactie die dan in beeld gebracht wordt: oh, dat hadden wij kunnen zijn….. Het irriteerde mij vreselijk. Is dat de tijd waarin wij leven? Individualistisch, egocentrisch? Als een ander iets ergs overkomt, dan is onze eerste reactie: dat had mij kunnen gebeuren, dat hadden wij kunnen zijn. Geen medeleven, geen compassie meer, maar een eerste reactie gericht op onszelf. Iemand wordt ernstig ziek: oh, dat had mij kunnen gebeuren. Iemand verliest zijn baan, verliest zijn eigen zaak: dat had ons kunnen overkomen. Iemand vlucht voor een bezettende macht: dat hadden wij kunnen zijn. Ja, zo in eerste instantie dacht ik dat die reactie nogal egoïstisch was. Misschien ben ik wel te snel met die conclusie? Want deze reactie kan juist ook heel positief worden inge...

 I n het achterliggende (corona) jaar hebben we vaak en veel moeten “schakelen”. Van de ene maatregel naar de andere, maar ook van de ene mogelijkheid naar de andere! Mogelijkheden om nieuwe dingen uit te proberen en te starten. Wie had er anders ooit aan picknickpastoraat of zwaaipastoraat gedacht!!   Ook met de dienst op zondag was het steeds weer schakelen. Al kort nadat de 1 e lockdown vorig jaar inging zijn we gestart met digidiensten – een playlist van filmpjes (vanaf youtube of zelf opgenomen) waarmee we een dienst probeerden vorm te geven en de verbinding met elkaar te onderhouden.     Dit werd gevolgd door live via Facebook, en later livestream via diverse wegen. Mooi dat de techniek hierin zo ontzettend ondersteunend is geweest en nog steeds is en blijft! Oh, ja ik weet het. We hadden ook bij de pakken neer kunnen blijven zitten. Zuchtend en klagend dat er zo weinig mogelijk was. Maar nee, we wilden alles uit de kast halen om toch een geloofsontm...

Herken je dat? Je bent op verjaardagsvisite (ja ik weet het dat is iets van “vroeger”, van voor maart 2020). En je hoort je twee tante verderop aan de tafel een heel gesprek voeren. Het lijkt erop dat ze een wedstrijdje houden. Een wedstrijd – wie het iets het ergst? De een zegt: ik heb de laatste tijd zo’n last van mijn ene knie bij het opstaan. De ander antwoord: oh, dat heb ik ook, maar allebei de knieën en dat duurt de hele dag totdat ik ’s avonds weer naar bed ga. Een wedstrijdje waarbij men er een schepje bovenop doet. Het heeft iets weg van gesprekken in de wachtkamer bij de dokter waarbij twee bekenden elkaar tegenkomen. Waarvoor kom jij? Oh dat heb ik ook eens gehad…….of: mijn tante had dat ook en dat is nooit meer goed gekomen! Ik moest daar aan denken terwijl ik even over de nieuwssite van NOS scroll vanochtend. Een wedstrijdje van leed. Om verdrietig van te worden. Mensen ontvluchten Afghanistan, of beter gezegd: moeten daar weg omdat ze voor Westerse landen hebben ge...

Het is deze week “Pride Week”. Een week van trots….ja ik weet het, het heeft natuurlijk een iets andere invulling in deze uitdrukking. Maar als ik het bij de letterlijke vertaling houd – trots – dan kan ik wel een aantal dingen bedenken waar ik trots op ben! Trots op ons gezin. Mooi om te zien dat onze kinderen (ja, ook de “bonus” kinderen!!!) zo met beide benen in het leven staan en er iets moois van maken, ieder op zijn/haar eigen wijze. Trots op hoe zij zich door tegenslagen heen slaan en zichzelf ontwikkelen op een positieve wijze. Misschien heeft het woord trots hierbij meer iets van dankbaarheid in zich. Maar die Pride Week blijft een beetje in mijn gedachten hangen. Ik wil er graag iets over delen met jullie. Toch was ik daarbij wat terughoudend. Wanneer je hierover iets zegt of schrijft, loop je de kans dat er een aantal mensen daar weer iets van gaat vinden. Maar goed aan de andere kant: Pride Week was ook het statement van Frederique “Ik ben wie ik ben en jij mag zijn wie j...

 Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog schreef. De inspiratie was er gewoonweg even niet. Tot vanochtend! We liepen even over de markt voor de hoognodige boodschapjes. En daar in het hart van de stad, midden op het marktplein stond een klein groepje jongeren in een kringetje en een van hen bespeelde een gitaar. Een evangelisatie actie. Geweldig om te zien dat de gemiddelde leeftijd van het kringetje toch zeker rond de 20 lag (of lager). Wauw! Op de terugweg liep Johan even naar de naastgelegen kraam voor een van de boodschappen en bleef ik op gepaste afstand even staan kijken en luisteren. Ik kon mij er niet aan onttrekken dat ik vergelijkingen maakte met “onze” openlucht (ja, ik weet het, het is bijna nostalgie). Als Leger des Heils stonden we dan vaak in een halve cirkel te zingen en te musiceren. Hoewel we dat als uitnodiging bedoelden om mensen binnen de cirkel “te lokken”, lukte dat steeds minder goed. Ik denk dat dit ook een ontwikkeling in de samenleving als oor...

  Ken je dat? Heb je een hele lap tekst getypt, je bent geconcentreerd, je gaat ervoor. En wanneer je de laatste punt hebt aangeslagen op je toetsenbord denk je: “zo, dat is klaar!” Niets is minder waar! Lees vooral nog even je tekst een keertje door. En wanneer de tekst bedoeld is om te publiceren, laat het dan vooral nog eens lezen door iemand anders. Ja helaas ben ik “door schade en schande” zo wijs geworden. Deze "tikfout" kwam ik tegen op internet. Onlangs overkwam het mij bij het ondertitelen van een filmpje voor de samenkomst. En dit keer maakte ik niet eens zelf de “tikfout”. Ik had het écht goed getypt, juist gespeld. Helaas kende het programma waar ik mee werkte (en die een autocorrectie toepast op woorden die niet herkend worden) het woord “spotkleed” niet. Het was een prachtig muziekstuk waarin het oude lied van de lijdensweg van Jezus voorkomt: Is dat, is dat mijn Koning…..etc. etc. met in een van de daaropvolgende regels – moet Hij dat spotkleed dragen?. Je wi...

Ja h et was verkiezingstijd. In de afgel open periode werden we “belaagd” door allerlei marketing- en wervingsfimpjes van de politieke partijen. Nee, ik ga hier geen hele discussie op gang brengen over de uitslag van de verkieizingen. Zeker niet! Daarvoor worden alle talkshows op tv al gebruikt. Wel prettig dat die talkshows en praatprogramma’s nu eens andere onderwerpen dan Corona op het programma hebben staan. En dat het rode potloodje! Wat een ophef. In de ene gemeente kreeg je een potloodje mee naar het stemhokje en mocht je die na afloop houden. En wat een variëteit kan een simpel rood potloodje hebben! Kort, lang, dik dun, zonder opdruk, met (verschillende) opdruk. De gemeenten waar je het potlood weer moest inleveren werden weer bekritiseerd dat het niet Coronaproof was (terwijl ze wel netjes werden schoongepoetst) en vooral ook – lekker Nederlands – die gemeenten waren vooral ook krenterig! Tja en wat doe je dan bij thuiskomst met zo’n rood potloodje? Juist! Je zet die vo...

Hoewel het heel zichtbaar in het landschap staat, waren deze 10 woorden toch wel weggestopt. Tijdens een fietstochtje door de Zeeuwse omgeving zagen we ineens naast de fietsroute een kunstwerk. Ik moet eerlijk bekennen dat ik op het eerste gezicht dit niet een kunstwerk met grote letter K noemde. En terwijl wij dichterbij kwamen, maakten wij al trappend nog en even de familiegrap: zal wel gesubsidieerd zijn…….. Toch stapten we even af. Het waren een aantal grote betonnen blokken en op 1 daarvan zat een metalen plaatje met de naam van het kunstwerk. Nieuwsgierig als ik ben, gaf ik aan toch even te willen kijken.  Bijzonder was het. 10 grote blokken (waarvan je zou kunnen denken dat ze dienst doen als soort bankje om op te zitten) en 2 hogere blokken (als tafel?). De 10 blokken/bankjes waren de tien woorden. Het kriebelt bij mij dan wel: wat stellen die 2 grotere dan voor? Maar goed. De 10 geboden, verbeeld als grote blokken beton. Zijn ze dat in het huidige leven ook? Een blok aan...

Voordat je verder leest, wil ik toch vooral duidelijk zijn: ik ben voor goede maatregelen om het virus in te dammen. Immers, alle beetjes helpen. Handen wassen, 1,5 m afstand, mondkapje, avondklok. Allemaal niet leuk, maar het is te doen. Ik noemde al 3 onderwerpen waarmee ik in de afgelopen dagen werd geconfronteerd.        Het was Code Rood. Sneeuw, ijzel, gladheid, gevaar op de weg. Iedereen had wel verhalen over “vroeger” toen het pas echt code rood was. Weet je nog de winter van……….(vul zelf maar je favoriete jaartal en winter hier in). Afhankelijk van de generatie volgde hier het jaartal 1963, 1979, 1997 of 2010. Ach ja, dat waren pas echte winters. Helemaal geen code rood, gewoon op de schaats naar school. Helemaal geen code rood, gewoon onderuit op de gladde stoepen. Geen miljoenen kilo’s strooizout e.d. Nee Code Rood is iets van deze tijd. Ik voelde mij in dergelijke gesprekke ineens oud worden. Het gevoel dat je bekruipt wanneer je bij ...