Lied en leed op een verjaardagsfeestje

Herken je dat? Je bent op verjaardagsvisite (ja ik weet het dat is iets van “vroeger”, van voor maart 2020). En je hoort je twee tante verderop aan de tafel een heel gesprek voeren. Het lijkt erop dat ze een wedstrijdje houden. Een wedstrijd – wie het iets het ergst?

De een zegt: ik heb de laatste tijd zo’n last van mijn ene knie bij het opstaan. De ander antwoord: oh, dat heb ik ook, maar allebei de knieën en dat duurt de hele dag totdat ik ’s avonds weer naar bed ga.

Een wedstrijdje waarbij men er een schepje bovenop doet. Het heeft iets weg van gesprekken in de wachtkamer bij de dokter waarbij twee bekenden elkaar tegenkomen. Waarvoor kom jij? Oh dat heb ik ook eens gehad…….of: mijn tante had dat ook en dat is nooit meer goed gekomen! Ik moest daar aan denken terwijl ik even over de nieuwssite van NOS scroll vanochtend.

Een wedstrijdje van leed. Om verdrietig van te worden. Mensen ontvluchten Afghanistan, of beter gezegd: moeten daar weg omdat ze voor Westerse landen hebben gewerkt. Eerst helden van het volk omdat ze meewerkten aan veiligheid en wederopbouw. Nu collaborateurs en verraders. Zo wanhopig dat ze zich vastklampen aan een vertrekkend vliegtuig. En wanneer ze dan het geluk hebben om in een vliegtuig een plekje te krijgen, dan zien ze bij aankomst demonstranten bij de opvang. Wat kan ik daar verdrietig van worden, teleurgesteld in de medemens die zo een ander geen veilige plek gunt.

O, ik ben mij heel goed bewust van alle politieke redeneringen en gevoelens van mensen. De krapte op de woningmarkt, Not In My Backyard, etc. etc. En hoe erg deze situatie ook is, toch bekroop mij het gevoel van dat wedstrijdje van die twee tantes op verjaardagsvisite……..Ook in de berichtgeving lijkt het wel een wedstrijdje van het ergste leed krijgt de meeste zendtijd en aandacht.

Daarbij is het leed van de mensen in Haïti dan te vergelijken met de tante die “maar” pijn had aan één knie. Niet interessant of erg genoeg, terwijl beide tantes toch je familie zijn en je om hen geeft. Zo ook met Afghanistan en Haïti. Beiden uniek (net als je tantes). Andere omstandigheden, andere mogelijkheden, andere oplossingen. En toch………zou het mooi zijn als er ook daar aandacht voor is, inzamelingen, hulp, gebed.

Dat laatste lijkt me toch een haalbare zaak: bidden jullie mee?                                                            Voor beide “tantes”, voor Afghanistan èn Haïti? 

Lied 60: Gebed bereikt veel meer dan mensen dromen. Gebed bereikt veel meer dan ieder weet.           Al biddend smeden wij een ring van goud rondom de aard, geankerd aan de troon van God.

PS: de 2 tantes zijn fictief, de 2 landen helaas heel reëel!