Wat hebben Code Rood, de Avondklok en een midlife crisis met elkaar te maken?

Voordat je verder leest, wil ik toch vooral duidelijk zijn: ik ben voor goede maatregelen om het virus in te dammen. Immers, alle beetjes helpen. Handen wassen, 1,5 m afstand, mondkapje, avondklok. Allemaal niet leuk, maar het is te doen.

Ik noemde al 3 onderwerpen waarmee ik in de afgelopen dagen werd geconfronteerd.        Het was Code Rood. Sneeuw, ijzel, gladheid, gevaar op de weg. Iedereen had wel verhalen over “vroeger” toen het pas echt code rood was. Weet je nog de winter van……….(vul zelf maar je favoriete jaartal en winter hier in). Afhankelijk van de generatie volgde hier het jaartal 1963, 1979, 1997 of 2010.

Ach ja, dat waren pas echte winters. Helemaal geen code rood, gewoon op de schaats naar school. Helemaal geen code rood, gewoon onderuit op de gladde stoepen. Geen miljoenen kilo’s strooizout e.d. Nee Code Rood is iets van deze tijd. Ik voelde mij in dergelijke gesprekke ineens oud worden. Het gevoel dat je bekruipt wanneer je bij je zelf ontdekt dat je ook meepraat over “vroeger”.

De Avondklok is ook zo’n onderwerp. Last van de avondklok? Wat een gedoe over de Avondklok. Nee, daar hebben wij thuis geen last van. Negen uur is een mooie tijd om thuis op de bank te ploffen toch? Ja, de jeugd die heeft daar last van – terwijl het soms nog zo kort geleden lijkt dat we zelf onder die categorie vielen.

Toch kwam in mijn gedachte dat derde woord naar boven “midlife crisis”. Je zou het er bijna van krijgen. O nee, ik ben inmiddels al “te oud” voor een midlife crisis (die volgens de omschrijving zich voor kan doen tussen de 35 en 50 jaar). Toch bekroop mij het gevoel van een soort midlife crisis.

Er wordt in deze Corona tijd meegeleefd met de ouderen. Weinig bezoek, weinig gelegenheid om er op uit te gaan, eenzaamheid ligt op de loer, tehuizen op slot vanwege besmettingen etc. etc. Ja het is echt erg voor de ouderen, deze Corona crisis. Heel actueel is het meeleven met de jongeren. Ze kunnen niet uitgaan en elkaar ontmoeten, minder sociale contacten, het is moeilijk om een leuke date te hebben en hoe kom je dan aan een relatie. En dan hebben we het nog niet over school online en hoe moet dat straks met het examen?

We leven ook ontzettend mee met werkende ouders – die ook thuis moeten werken – en die moesten zorgen voor hun kinderen die thuis online lessen volgden. Wat fijn was het voor de kinderen (én de ouders) dat de basisscholen weer open gingen afgelopen week.

Terwijl ik zo typte voelde ik mij een beetje triest. Ik leef mee met kinderen en hun ouders, ik leef mee mee met de jongeren, ik leef mee met de ouderen………..wie leeft er mee met degenen daartussenin? Is dat wat ze dan een midlife crisis noemen?

Wees gerust, Dat trieste gevoel waait wel weer over. Gewoon weer een nachtje slapen, morgen weer fris en fruitig de wekker uitslaan. Dat komt wel goed. Ik moest het gewoon even kwijt.Ik luister maar eens naar een mooi lied en put daaruit wat kracht en moed.

https://www.youtube.com/watch?v=_hlbUqf8VIg                                                                     (link naar Youtube filmpje van lied - Opwekking 717)

Stil mijn ziel wees stil,
En wees niet bang
Voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is er bij,
In je beproevingen en zorgen.

 

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen