Essentie is essentieel

 Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog schreef. De inspiratie was er gewoonweg even niet. Tot vanochtend! We liepen even over de markt voor de hoognodige boodschapjes. En daar in het hart van de stad, midden op het marktplein stond een klein groepje jongeren in een kringetje en een van hen bespeelde een gitaar. Een evangelisatie actie. Geweldig om te zien dat de gemiddelde leeftijd van het kringetje toch zeker rond de 20 lag (of lager). Wauw!

Op de terugweg liep Johan even naar de naastgelegen kraam voor een van de boodschappen en bleef ik op gepaste afstand even staan kijken en luisteren. Ik kon mij er niet aan onttrekken dat ik vergelijkingen maakte met “onze” openlucht (ja, ik weet het, het is bijna nostalgie).

Als Leger des Heils stonden we dan vaak in een halve cirkel te zingen en te musiceren. Hoewel we dat als uitnodiging bedoelden om mensen binnen de cirkel “te lokken”, lukte dat steeds minder goed. Ik denk dat dit ook een ontwikkeling in de samenleving als oorzaak had, de individualisering. En ook kon het als afschrikwekkend ervaren worden wanneer er zo’n halve cirkel van mensen in pak iets stonden te zingen en te roepen.

Deze jongeren waren heel bescheiden aan het zingen en ook onze halve cirkel maakten zij tot een hele cirkel. Niet echt uitnodigend, alsof het een eigen feestje was alleen voor hen.

Op dit moment ben ik op bepaalde momenten wat meer bezig met liedteksten en de bijbehorende melodieën. Liederen, teksten, waarvan we soms vinden dat die niet meer van deze tijd zijn. Dat we moderner moeten worden. Daar ben ik het deels wel mee eens. We mogen best een beetje meegaan met onze tijd. Aan de andere kant hebben die liederen ook veel waarde! Ze vertegenwoordigen een geloofsbeleven, hebben mensen in de loop der tijd aangesproken, aangeraakt, hebben betekenis gekregen in mensenlevens. Zeker van waarde om te koesteren, maar ons niet door te laten weerhouden om ook ons open te stellen voor nieuwe liederen.

Een goede balans daarbij is essentieel. Wanneer we alleen maar nieuwe liedjes zingen, doen we tekort aan onze geloofstraditie die terug is te vinden in die oude(re) liederen. Teksten die doorleefd zijn.

Terwijl wij de markt weer verlieten, zongen de jongeren wat minder bescheiden een lied. Ik kende het niet en dat maakte het wat lastiger om de tekst goed te verstaan, te begrijpen.                                      Het klonk als: Zaai onze God (een leeftijdsgenoot van hen zou kunnen horen: Saai onze God?)         Ach wat mopperen we soms op ons liederenboekje dat verouderd zou zijn en moeilijk te begrijpen voor mensen van “buiten”, maar dat dan nog liever dan deze bovenstaande quote van het lied van de jongeren!

N.B.: zeker niet negatief bedoelt richting de jongeren op de markt! Wat straalden ze, en wat een rijkdom als je zo’n groep twintigers in je kerkgemeenschap mag hebben, met lef, met drive!