Brandjes blussen

 In de afgelopen periode hadden wij het voorrecht om met de Amsterdam Staff Songsters naar Noord-Noorwegen te mogen reizen. Stukje cultuur proeven, heerlijk zingen en zegen verspreiden (én ontvangen!). Met elkaar hebben we heel wat foto's, filmpjes etc. gemaakt ter herinnering aan deze mooie dagen samen. Foto's van de prachtige natuur, de plekken waar we mochten zingen, grappige foto's van spontane gebeurtenissen, van het eten (labskous en rendier ;-)). Toch vermoed ik maar zo dat niet veel koorleden deze foto hebben gemaakt:

Ze hebben in Noorwegen toch wel een bijzondere manier van brandjes blussen, dacht ik even met een knipoog! En ja ongetwijfeld zullen ze ook daar wel een "brandjes moeten blussen", niets menselijks is ons vreemd. Hoe goed, gastvrij en vriendelijk de sfeer ook was in die dagen. Er zullen ook dagen zijn waarin men een brandje moet blussen wanneer het botst tussen mensen.

Zo gingen mijn gedachten terug naar onze eerste aanstelling (Jelle zou zeggen, iets uit 19Noach). Johan had eerder de vergaderingen geleid van de korpsraad, maar had de griep. Dat was een van de eerste keren dat ik die vergadering zou voorzitten. Dat verliep op rolletjes, totdat er een onderwerp besproken werd waarover 2 broeders in het korps het hevig oneens waren met elkaar. We waren er nog maar kort, kende de voorgeschiedenis niet, niemand had ons daarover ingelicht. En toen gebeurde het!

De 2 mannen, die eerst nog "gebroerderlijk" naast elkaar aan de vergadertafel hadden gezeten, schoven boos hun stoelen naar achteren, draaiden zich naar elkaar toe en stonden bijna met de neuzen tegen elkaar. Ze schreeuwden nog net niet, maar het was wel duidelijk dat dit heel serieus was!De ene broeder deed zijn rechterarm alvast wat naar achteren zodat hij sneller zou kunnen uithalen naar de ander.

De rest van de mensen aan tafel waren geschrokken en stil. Tja, wat doe je dan? Hoe blus je zo'n brandje? Haal je de blusser? Stuur je ze naar het toilet om af te koelen? In een fractie van een seconden had ik een ingeving. Ik sprong ook op van mijn stoel (nee, ik sprong niet tussen de beide mannen uit veiligheidsoverwegingen) en riep: zullen we even een koffiepauze inlassen? Dan kunnen we daarna verder met het volgende punt.

De mannen keken verrast om. Ze werden gestoord in hun conflict en dat was niet hun bedoeling. Een van de dames ging rond met de koffiekan en vroeg aan de dichtstbijzijnde broeder of hij even zijn kopje bij wilde houden om te laten vullen. Dat was het moment waarop de brand werd geblust, met koffie!

De vergadering ging na de koffie gewoon verder, alsof er niets was gebeurd en afgesloten met een dankgebed. Dus misschien kan er op de deur van de foto ook nog deze afbeelding worden toegevoegd: