Skrikkeluk Of: postbode Siemen t.o. het dagelijkse nieuws

 Ik keek naar een praatprogramma op televisie, luisterde naar de inhoud van de diverse onderdelen. En ineens kwam het beeld van postbode Siemen (tv programma Zaai) in mijn gedachten naar boven.

[Zaai is een Nederlandse serie korte filmpjes over de avonturen van twee meisjes die op het platteland woonden. Zaai was te zien in het VPRO-programma Villa Achterwerk. De afleveringen werden geschreven door Paul Groot. De serie liep van 1998 tot 2003.]

In het tv/praat programma was het maar een kleine stap van groot naar klein leed (ja, ik weet het! Groot/klein dat is in dit geval heel subjectief). Aan de ene kant was er aandacht voor de voortgang van de oorlog Israël/Gaza en werd er vast gesteld dat er “voortgang” was. Ik vroeg me even af of dat wel een goed woord is om in dit geval te gebruiken. Voortgang impliceert dat iets vooruit gaat. Volgens mij gaat de situatie alleen maar achteruit. Maar toch werd er met enige opwinding over gesproken.

En slechts enkele minuten later waren er in hetzelfde programma beelden van een politicus die een tik op zijn hoofd krijgt met een opvouwbare paraplu (zo stond er ergens in een artikeltje).  Er werd druk over gesproken door de mensen aan tafel en het werd keer op keer herhaald dat dit toch wel verschrikkelijk was. Bedreiging van de democratie! (het hoort natuurlijk ook niet te gebeuren).

Dat was het moment dat postbode Siemen in mijn gedachten kwam. Een personage die niet van zijn stuk is te krijgen, zo lijkt het, en in het ergste geval heel droog zal constateren dat iets “skrikkeluk” is. Zo was ook mijn ervaring bij dit nieuws item. Het was skrikkeluk! Wat was er skrikkeluk? Dat een opvouwbare paraplu (en we weten allemaal hoe snel die kapot waaien in een buitje) een bedreiging was voor de democratie. Hoe wegen we de zwaarte van de nieuws items? Ook daarmee is het in mijn beleven skrikkeluk mee gesteld vandaag de dag.

Het viel mij in de afgelopen periode ook op dat we elkaar soms de vraag stellen, soms direct, soms indirect, aan welke kant we staan. Ik vind dat eigenlijk een lastige vraag. Ik wil door mijn antwoord niet nog meer polariseren, ik wil niet nog meer afstand tussen mensen creëren dan dat er al is in dit hele gebeuren.

Ook nu kies ik geen politieke kant. Niet in het geval van de paraplu en ook niet in het geval van de ernstige situatie in het land ver weg. Ik kies, zoals altijd, voor de mens zonder helper (een van de motto's van het Leger des Heils).

Ik kies voor de onschuldige slachtoffers, mensen die hun dierbaren verliezen, mensen die lijden, mensen die het nodig hebben om te horen over liefde i.p.v. haat. En dan bovenal Gods liefde! En dat zonder enige vorm van discriminatie. Want dat zou helemaal skrikkeluk zijn.