Devaluatie van ellende

Ken je dat? Je zit in de trein en je hoort een gesprek aan de andere kant van het gangpad. Je wilt geen luistervink zijn, maar toch volg je het gesprek met enig gemak omdat de twee gesprekspartners nu niet direct zo zachtjes praten. De dame die bij het raampje zit, vertelt uitgebreid over haar zere knie. Ze heeft er al een tijdje last van en het is toch erg ongemakkelijk wanneer ze ’s avonds de trap op wilt lopen. Haar gesprekspartner, blijkbaar een vriendin die schuin tegenover haar aan het gangpad zit, valt haar min of meer in de rede en vertelt over haar pijnlijke elleboog. Ze heeft daar al veel langer last van en dit euvel is natuurlijk nog onhandiger dan die zere knie van haar vriendin.

Ach, je kent het wel. Op een verjaardag vertelt er iemand iets en een ander zegt binnen enkele seconden: oh, ja, dat heb ik ook! Of iets van: ja, mijn tante had dat ook en die moest er laatst aan geopereerd worden. Het lijkt wel wanneer je iets van je zorgen of kwalen deelt, dat er binnen ‘no time’ er iemand is die het nog veel erger heeft of nog veel ernstiger zorgen kent in zijn of haar leven. Een soort devaluatie van ellende.

Het houdt mij wel bezig. Mijn gedachten draaien en draaien. Nu er een “nieuwe” oorlog is ontstaan, lijkt een “oude” oorlog minder van belang, of in ieder geval is het minder op t.v. en slechts een voetnoot in het journaal. Is dat ook devaluatie van ellende? Doet het er minder toe? Nee, toch? Elke oorlog is narigheid! Elke oorlog zou moeten stoppen!

Ik hoop en bid dat vrede, barmhartigheid, naastenliefde nìet zal devalueren. Dat we onze naasten blijven zien, dat we gastvrij zullen zijn en blijven voor mensen die de oorlog ontvluchten. Laten we in hemelsnaam niet vergeten dat ons grootouders en ouders zelf soms ook in een dergelijke situatie hebben gezeten, ondergedoken, gevlucht.

In deze tijd van verkiezingscampagnes is het natuurlijk ook weer onderwerp van gesprek. Quotum stellen, aantallen vastzetten. O ja, ik vermoed dat mijn tekst ook weer een aantal reacties zal uitlokken van mensen die zowel voor of tegen zullen zijn, maar dat is niet mijn opzet met deze blog.

Ik hoop en bid dat we minder vergelijkingen zullen maken, niet zullen stellen dat de ene narigheid “erger” is dan het andere, maar gewoon ons hart zullen blijven openstellen voor onze naasten, of die nu van dichtbij of van ver weg komt. Geen devaluatie van ellende, maar een revaluatie van naastenliefde!