Nadenkertjes

  Ik sloeg vandaag eens het lokale krantje open. Even nieuwsgierig naar alle kerstvieringen zaken die worden georganiseerd in de plaats waar sinds deze zomer wonen. Ik had even last van een “Mama appelsapje”. Mama appelsap = De term is afgeleid van de verkeerd gehoorde zin "mama se, mama sa, mama appelsap" in Michael Jackson's nummer "Wanna Be Startin' Somethin'". Het wordt gebruikt voor grappige of betekenisvolle zinnen die mensen verkeerd verstaan en die vaak niet in de moedertaal zijn, waardoor de hersenen de klank aanpassen aan herkenbare woorden.   Hoe komt dat dan toch, vroeg ik mij af? Hoe werkt dat in ons hoofd dan? In d e cognitieve psychologie  wordt dit verklaard door de 'voorkeur voor bevestiging' d.w.z. de reflex van de menselijke hersenen  om bij niet-herkenning van bepaalde woorden, instinctief op zoek te gaan naar de eerste, voor de luisteraar/lezer meest vertrouwde betekenis. Ik moest even denken aan die Bijbelse tekst: wie ...

Een veel gehoord woord in deze tijd, ook binnen onze organisatie. En dat woord kwam in mij naar boven toen ik wat scrolde op Facebook. De vraag: hoe inclusief zijn we eigenlijk? Hield mij opnieuw bezig. O, niet wat betreft de doelgroepen die worden samengevat met een rij letters. Daarover wordt al veel “geroeptoeterd” online, met name door “voorstanders”. Soms zo hard dat je als mens die nog bezig is om een opvatting hierover te vormen, of als mens met een andere opvatting, je bijna niet meer durft te laten horen en maar stil blijft (hoe inclusief is dat?).  Deze blog is overigens er niet op gericht om hier een hele discussie op gang te brengen over dit specifieke onderwerp en wat er allemaal niet anders zou kunnen binnen onze organisatie. Nee, de vragen over inclusiviteit die bij mij naar boven borrelden, liggen meer op het vlak van laagdrempeligheid. Hoe inclusief zijn wij wanneer wij voor een gezellige buurtmaaltijd bijv. €7,50 of zelfs €10,- gaan vragen???? Heeft men enig ide...

Ja, je leest het goed. Het is geen spelfout. Identiteit: enige tijd geleden verzond ik een mail (vanuit mijn persoonlijke mailbox met mijn eigen handtekening eronder) om Johan en mijzelf aan te melden voor een evenement. Ik kreeg keurig een persoonlijke bevestiging retour – in mijn persoonlijke mailbox waarbij toch wel heel duidelijk ook mijn voornaam terug te zien is – en de mailer zette in de aanhef: Hallo Johan, wat leuk dat jullie komen.  Ach, een kleinigheid zul je misschien denken. Maar al heel wat keren ervaar ik dat we, ook als organisatie, blijkbaar toch niet zo geëmancipeerd zijn als dat van onszelf denken en vinden. In een gesprek vragen ze aan mij of we kinderen hebben (ik heb idd kinderen, maar die heeft Johan ook, dat weet ik zeker!). En daarna gaat deze persoon verder in gesprek met Johan. Bijna hilarisch! Een leidinggevende gaf eens het advies dat Johan een studie moest gaan volgen. Als “losse” opmerking in het gespreksverslag staat even verderop: José zorgt voor de...

  Soms dan sta ik bij de kassa Alles moet daar vlug vlug vlug En dan ben ik iets vergeten Moet ik helemaal terug Alle mensen moeten wachten En dat vinden ze niet fijn Maar ja dan zien ze ook een keertje Hoe het is om mij te zijn Ik heb een heel zwaar leven Echt heel zwaar Moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk   https://youtu.be/BFugEoNNUFc?si=_DtJJAY8UIp3amNZ   Ik heb een heel zwaar leven. Afgelopen dagen kwam dat lied van Brigitte Kaandorp in mijn hoofd naar boven borrelen. Ik heb zo’n zwaar leven, echt heel zwaar. Het is ook een subjectief begrip – zwaar. Wat is zwaar? De verkeerde rij bij de kassa? - ja, ik weet het uit ervaring dat je daar ontzettend van kunt balen. Een verregende vakantie? - terwijl je er juist zo aan toe was en naar uitzag. Een maand die langer duurt dan je geld? Ziekte, zorgen. Het kan allemaal zo’n impact hebben op je leven dat je inderdaad graag het lied meezingt en dat je ervaart dat je een ontzettend zwaa...