Nadenkertjes

Ja, het is echt zo! Ik ben in de hemel geweest en kan het navertellen. Tja, zo’n uitspraak heeft jou als lezer natuurlijk wel even geprikkeld om deze blog aan te klikken en gaan lezen. Dat was ook mijn bedoeling. Je zal gedacht hebben: dat kan niet, dat is niet mogelijk, hoe dan?? Maar het is toch echt zo. Ik ben in de hemel geweest. Ik kan het je uitleggen. Een tijdje geleden hebben we een cursus gedaan in korps Goes en bij een van de gesprekken hadden wij het met elkaar over de hemel. Hoe ziet dat er uit dan, zo luidde de vraag. Er volgde geen langgerekte stilte op deze vraag, maar er kwam direct een antwoord vanuit de groep deelnemers. Hij zei het op z’n Zeeuws, kort en bondig: de Kattendiekse diek! Of te wel: de Kattendijkse dijk. Ik knikte schaapachtig. Tja, dat was de dijk die loop van Goes naar Kattendijk. Zover was ik al wel ingeburgerd. Ik kon mij ook nog herinneren dat we daar vorig jaar op een hele warme zomerdag wel in de buurt gefietst hadden. Maar of dat nou vergelijk...

Ja, je leest het goed! Dat is de strekking van een nieuwsberichtje dat ik vanochtend online voorbij zag komen. Een beer heeft een jogger aangevallen en als ze hem vinden (de beer) dan wordt hij uitgezet, de grens over naar een van de buurlanden. Als het niet zo’n triest berichtje was – de jogger is overleden, er wordt nu gejaagd op de beer – dan zou het iets van humor hebben. Hoe zet je een beer het land uit? Geef je hem een vliegticket naar zijn thuisland? Breng je hem naar een uitzetcentrum, in detentie? Hoe, wie, wat, waar? En ik vraag mij af of de beer zich iets van landsgrenzen zal aantrekken, tenzij er een hoog hek zal staan.  Hoe absurd dit berichtje ook lijkt, ik heb besloten om het ook te gaan doen. Wanneer ik weer “beren op mijn weg zie” zet ik die het land – mijn leven – uit! Ja, ik weet het, het klinkt als een grap, maar ik ben bloedserieus. Je hebt soms van die dagen dan komen er dingen op je pad, situaties in je leven waar je tegenop ziet, waar je de bibbers van krijg...

Deze periode is bij ons thuis een soort “walk on memory lane”. Herinneringen ophalen van vroeger. En het houdt nog even niet op. Deze week dan het afscheid van ome Jan, monument van korps Zeist, meer dan 40 jaar was hij de penningmeester. Maar meer nog, mijn oom. Een bijzondere oom, omdat hij zoveel op mijn eigen vader lijkt. Je kon van verre zien dat het broers waren. Hij was decennia lang dè bastrombonist van het muziekkorps van Zeist. De man met de baard, de stille op de achtergrond. Wat kon hij spelen. Ik keek en luisterde er vol bewondering naar, terwijl ik zelf een beetje zat te prutsen met mijn trombone als tiener. Terwijl ik daar zo aan dacht gingen mijn gedachten terug naar die allereerste keer dat ik als jeugdmuzikant mee mocht met het “grote muziekkorps”. Ik weet niet meer precies waar we heen gingen, maar we zouden met het muziekkorps (in die tijd ca 30 tot 35 muzikanten!) ergens buiten spelen. Dat vond ik al bijzonder. Wat ze mij nog niet hadden verteld, was het feit dat ...