Nadenkertjes

Een blog met een rood-geel-blauw (kleuren van het Leger des Heils) randje! Meestal schrijf ik over algemene onderwerpen, maar dit keer……..een anekdote over een oud Legerlied. In deze tijd van livestreamdiensten snuffelen we veel rond op Youtube naar bruikbaar materiaal. Natuurlijk ook naar liederen uit onze bundel die we dan weer laten zien en horen in een dergelijke livestreamdienst. Eén van de liederen werd gespeeld door een muziekkorps in Australië. De melodie klonk direct bekend in de oren, maar hoe was nou ook alweer de eerste regel van dat vers. Want die eerste regel is wel zo handig om in de index van het liedboek te kijken of het er in staat. Het was een oud Leger des Heils lied. Ik kende het zeker! Een lied dat we ooit ook gezongen hebben in een van de musicals die in ons thuiskorps Zeist wel gespeeld hadden. De musical van Gowans en Larsson “het bloed van het Lam”.   Het verhaal over de stichter van het Leger des Heils die aan het einde ook werd “Bevorderd tot Heerlij...

  Bij het zien van de journaalbeelden werd ik stil. Eigenlijk zijn er geen woorden voor en toch wil ik iets van mijn gevoel kwijt in woorden. Dan maar een blog schrijven. Het jaar 2020 vonden we allemaal een bizar jaar. Ernstig, zorgelijk vanwege de pandemie. Toch waren er ook mooie momenten, ontroerende momenten. Van die lichtpuntjes waarbij je het tot in je botten voelde: hier komen we samen doorheen. De beelden van klappende mensen op de balkons in Italië. De beelden van klappende mensen hier in Nederland. Een applaus voor de werkers in de gezondheidszorg, voor mensen die zich zo inzetten voor de mensen in de verpleeg- en ziekenhuizen. Ja klappen als uiting van waardering, van solidariteit. En nu? Ook klappen. Ja er werden rake klappen uitgedeeld, aan alle kanten. Journalisten moesten op de vlucht omdat ze ander klappen zouden krijgen. Een motoragent moet vol gas geven omdat hij anders klappen gaat krijgen. Ik ben er stil van. Nee niet die stilte van onder de indruk zijn o...

Wat hebben die drie nu met elkaar te maken, zul je misschien je afvragen. Het heeft te maken met een gevoel dat mij onlangs bekroop terwijl ik voor de nodige ontspanning even aan het surfen was. Nee, niet op de plank op het water, maar op internet. Nu is dit een blog, maar ik verdiepte me eens in het vloggen. En wat kom je veel vlogs tegen. Korte of soms iets langere filmpjes. Wat is dat dan: vloggen. Eigenlijk is het bloggen, maar dan niet met geschreven tekst, maar met een filmpje. Het kan over van alles en nog wat gaan.   Mode, design, eten, vrije tijd, je kan het zo gek niet bedenken of er is wel iets over te vinden. En sommige vloggers hebben heel veel volgers (en dus mensen die naar hun filmpjes kijken) en verdienen daarmee een flink belegde boterham en zijn inmiddels BN-ers geworden. Wat ik zo knap vind van sommige vloggers is het feit dat ze van iets kleins een hele vlog vol praten en filmen en het uitvergroten. Een heel filmpje van wel 20 minuten over pootje baden in e...

Wat moeten we daar nu weer mee?, zul je misschien denken wanneer je deze drie woorden op een rij ziet staan. Het zijn drie woorden die ik in die volgorde heb geleerd tijdens een les homiletiek in de Kweekschool in Amstelveen. Een dominee van strikte orde zal zijn preek voor de zondag opbouwen rond deze 3 elementen, ellende, gevolgd door uitzicht op verlossing waarop de dankbaarheid zal volgen. Nu kennen we dat misschien niet zo meer in het Leger des Heils. Ellende zagen en zien we genoeg in ons werk. Narigheid, zorgen, ellende die mensen mee maken in hun leven en waardoor ze de hulp van het Leger des Heils nodig hebben. We preken liever over verlossing en dankbaarheid, dat is wat populairder? Afgelopen week kwam de eerste stapel reclamefoldertjes weer de brievenbus door. Bovenop de stapel lag het foldertje van een supermarkt hier in de buurt. Wat grappig toch. Zo aan het begin van het jaar, een periode waarin iedereen nog vol goede voornemens zit (ik ook!), was dit reclame foldertj...