Nadenkertjes

Het is niet bij te houden! Het tempo van de commercie gaat te snel. Mijn biologische en spirituele klok kunnen dit tempo niet volgen. In september klaagden met z’n allen dat het nog veel te vroeg was voor pepernoten. Toch kochten we al wel een zakje, omdat het zo lekker is. De supermarkten konden nauwelijks wachten tot 6 december om het kerstassortiment over ons uit te storten. Kerstkransjes, chocolaatjes, cakejes, kerststol en nog meer zoetigheid. En vergeet toch niet alle gourmetschotels en luxe vleesgerechten. Zo begin januari hoop je dan toch echt dat je je goede voornemen – minder snoepen – nu eens een tijdje kunt volhouden.  Maar nog voor Blue Monday ons weer bepaalt bij het leven van alledag, is daar de supermarkt met paaseitjes! Heb je nog maar nauwelijks het feest van de komst van Jezus gevierd, gaan we al direct door naar Pasen (iets lekkers bij Goede Vrijdag hebben ze blijkbaar nog niet bedacht…..). Van pepernoten en kerstkransjes direct door naar het Laatste...

Maandag 21 januari is het Blue Monday. In de afgelopen decennia zijn er diverse “feestdagen” overgewaaid vanuit andere landen. De een nog commerciëler van inslag dan de andere. Halloween, Valentijnsdag etc. Zo ook Blue Monday. Vrij vertaald: deprimaandag, zogenaamd de meest deprimerende dag van het jaar.   In 2005 kwam de Britse psycholoog Cliff Arnall met deze vinding van Blue Monday. De maandag van de laatste volle week van januari is volgens hem de dag waarop de meeste mensen zich neerslachtig of weemoedig voelen. Hij had er een hele theorie bij en sprak over het feit dat dit het moment zou zijn waarop mensen ervaren dat goede voornemens al (dreigen te) mislukken, de feestdagen alweer ver achter ons liggen en de vakantie nog ver weg is. De dagen zijn nog donker, en vaak houden we financieel gezien in januari nog een stukje maand “over” na de dure december maand. De maandag is dan ook nog eens de eerste dag van de nieuwe werkweek en zien we er tegenop om weer de week in...

In alle discussies van deze dagen over politiek en religieus gevoelige onderwerpen, kwam ik ook een opmerking tegen van iemand die schreef: “mogen we het in deze tijd nog oneens zijn met elkaar?” Dat hield mij wel even bezig. Niet de vraag van welles, nietes, voor, tegen, maar de vraag of we het oneens mogen zijn. In een tijd waarin de maatschappelijke discussies van welke aard dan ook vaak stranden in de redenatie dat er “vrijheid van meningsuiting” moet zijn, blijkt maar al te vaak dat dit gezegd wordt door de mensen die vinden dat zij de partij zijn die “gelijk” heeft. En zo kijken we naar elkaar door onze eigen gekleurde brilletjes en met onze persoonlijke referentiekaders. Kijken we goedkeurend in de spiegel en veroordelend rond om ons heen (?) en dat allemaal onder de noemer: vrijheid van meningsuiting. Blijkbaar gaat de vrijheid van meningsuiting niet zover dat we het oneens met elkaar mogen zijn. We moeten zo nodig een compromis vinden en misschien hoort dat ook...